Er zijn geen identieke bedrijfsculturen.
Waarom stagiairs altijd beginnen als buitenstaander en wat Hegel daarmee te maken heeft.
Een tijdje terug las ik een artikel in de Guardian over een student op Oxford.
De student was geen erfgenaam van een of ander adelijk geslacht, geen zoon van een rijke industrieel/marketing/media/oligarch of lid van de koninklijke familie.
Integendeel; hij kwam uit een van de arme wijken van London en was met een beurs toegelaten.
Lucky one.
Hoewel hij het al die tijd enorm naar zijn zin had gehad bleef hij zich een buitenstaander voelen.
Niet dat zijn medestudenten hem buitensloten. Ja, hij was donker en nee, hij had geen tweede-derde-vierde huis ergens in Engeland / St Tropez / Italië. Op Oxford was hij gewoon een studiegenoot en zo behandelden de anderen hem ook. Die statusverschillen vielen weg.
Het was iets anders dat tussen hem en zijn medestudenten in bleef staan.
Iets dat hij in dat interview (dat ik niet kan terugvinden helaas) omschreef als het ‘vanzelfsprekende intellectualisme’ van de studenten waar hij niet in mee kon gaan omdat hij het niet begreep. Dan maakte iemand een grap over de filosoof Hegel, moest de hele klas lachen terwijl hij maar een beetje voor zich uit grijnzend zat te piekeren; waar hébben die gasten het in hemelsnaam over.
Bij hem in de achterstandswijk ging het over hele andere zaken dan een of andere vage filosoof. Hij moest dat nog leren kennen, terwijl de andere studenten al lang hadden meegekregen wie die denker was waardoor ze de grap direct begrepen.
Als je studenten werft voor jouw stages dan kennen studenten jouw bedrijf niet.
Niet waar de koffie staat.
Niet waar de kopieermachine is verstopt.
Ook niet waar je de plintenladder hebt staan.
Dat leer je binnen een paar dagen.
Veel lastiger is het om te leren hoe de verhoudingen in jouw team zijn, hoe jullie met elkaar omgaan en welke grappen wel of juist niet ‘ok’ zijn om te maken.
Dat komt omdat jouw bedrijfscultuur (wat jullie belangrijk vinden en wat jullie ok vinden als gedrag) uniek is.
Er zijn geen identieke bedrijfsculturen.
Die cultuur kunnen jij en jouw collega’s heel normaal vinden, voor buitenstaanders zitten er altijd bijzondere kanten aan die ze pas herkennen of snappen als ze een tijdje meedraaien.
Net als die student aan Oxford die de grap over Hegel niet begreep zullen stagiairs je soms glazig aankijken, terwijl jij een voor jou en jouw collega’s doodnormale, logische opmerking maakt.
Het is een beetje zoals Seth Godin het mooi omschrijft in een van zijn blogs; ‘All jokes are inside jokes.’
Het kost tijd (denk in weken en maanden in plaats van dagen) voordat de stagiair dat een beetje doorheeft.
Soms is de stageperiode ook tekort.
Besef je daarom goed dat de onboardingperiode van een stagiair niet alleen gaat over de vraag waar je de fiets parkeert.
Het gaat vooral over de vraag of de student jouw cultuur leert kennen en begrijpen.
Een ijzersterk onboardingprogramma maken? Wij helpen